Τίτλος: Πραγματικός Κόσμος
Καλλιτέχνης: Cristian Păsat
Χώρα: Μολδαβία
Ο Cristian Păsat γεννήθηκε στο Chișinău, στη Δημοκρατία της Μολδαβίας, μια
μετασοβιετική χώρα επηρεασμένη τόσο από το κομμουνιστικό της παρελθόν όσο και
από τη ρουμανική κουλτούρα. Μεγάλο μέρος της ζωής του έχει περάσει στην ύπαιθρο,
και αυτή η εμπειρία αντανακλάται στις ταινίες του, οι οποίες συνδυάζουν αγροτικά και
αστικά θέματα.
Με την πάροδο των ετών, ο Cristian έχει κερδίσει πολλά βραβεία και έχει επιλεγεί για
διάφορα φεστιβάλ και διαγωνισμούς. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται το Βραβείο
Μέσων Ενημέρωσης για Νέους, που διοργανώθηκε από το Κέντρο Μέσων Ενημέρωσης
Νέων, η Επίσημη Επιλογή στο VIDEOMINUTO, που διοργανώθηκε από το Πανεπιστήμιο
της Σαραγόσα, η Ειδική Επιλογή στο Covid-19 Kent Youth Film Challenge, που
διοργανώθηκε από το Kent Film Foundation, καθώς και η Διεθνής Επιλογή στο
Limestone Coast Video Art Festival και η Επιλογή στο ANIMAPHIX – Διεθνές Φεστιβάλ
Ταινιών Κινουμένων Σχεδίων.
Το όραμα του καλλιτέχνη:
Η βασική ιδέα του έργου είναι να σβήσουν τα όρια μεταξύ πραγματικού και
φανταστικού. Σε ένα κουτί από χαρτόνι θα προβάλλονται εικόνες που έχουν γυριστεί
στην πόλη, καθώς και γεννητικές εικόνες που έχουν υπάρξει μόνο στην καθαρή
φαντασία της τεχνητής νοημοσύνης. Έτσι, ο στόχος του έργου είναι να δημιουργηθεί
ένα μικροσύμπαν εγκλωβισμένο στο χώρο αυτού του κουτιού. Ένα σύμπαν που θα
επεκτείνει την πραγματικότητα του μετασοβιετικού χώρου, ενισχύοντάς την και
προκαλώντας το φαινόμενο της ψευδαίσθησης, με αποτέλεσμα ο θεατής κοιτάζοντας
το μικρό παράθυρο που οδηγεί σε μια πόλη που υπήρχε και ταυτόχρονα δεν υπήρχε, να
θέτει το ερώτημα: τι απομένει για να είναι η πραγματικότητα;
Κείμενο επιμέλειας:
Η ιδέα του καλλιτέχνη να συνδυάσει πραγματικό υλικό και φωτογραφίες με
περιεχόμενο που παράγεται από τεχνητή νοημοσύνη ανοίγει το καυτό θέμα των
εργαλείων που ενισχύουν ή σαμποτάρουν τον καλλιτεχνικό μας λόγο και τον τρόπο με
τον οποίο οι δημιουργοί σχετίζονται με αυτά. Οι τέσσερις ενότητες του βίντεο, που
παρουσιάζονται στον θεατή ως ένα κλασικό παράθυρο, μεταφέρουν έναν κόσμο του
παρελθόντος και του παρόντος, πραγματικό και φανταστικό, χτίζοντας στρώματα
νοσταλγίας, μια ορισμένη απαλότητα και , ταυτόχρονα, ένα αίσθημα ανησυχίας που
αυξάνεται αναλογικά. Το πάνω κεντρικό τμήμα, μικρό και οριζόντιο, που παρουσιάζει
αρχικά χαρακτήρες από παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, αποτελεί μια κομβική
σύνδεση με “την πραγματικότητα του μετασοβιετικού χώρου”, καθώς οι χαρακτήρες
αυτοί είναι μάρτυρες των άγριων μεταμορφώσεων που έλαβαν χώρα τόσο στη
σοβιετική εποχή όσο και στην ανελέητη μετάβαση που ακολούθησε τη δεκαετία του
’90. Ο θεατής μπορεί να φανταστεί εκ των υστέρων, όταν το στρώμα αλλάζει σε
καλλιεργημένη μορφή έγχρωμων μπλε εικόνων, τα ανάμεικτα συναισθήματα που
βιώνουν οι κάτοικοι της πόλης που παρουσιάζονται στην κύρια ενότητα, μια
μεγαλύτερη ορθογώνια κεντρική ενότητα με κινούμενες και ακίνητες εικόνες. Μια
ορισμένη ποιητική μεταφορά των εν λόγω συναισθημάτων, που υπάρχει στο πλάγιο
τμήμα του βίντεο, όπου εναλλάσσονται έγχρωμες και μπλε εικόνες, οι περισσότερες
από αυτές από τη φύση, ενισχυμένες από την αντικειμενική περιγραφή, αναδεικνύει το
μεγαλύτερο ερωτηματικό που επιδιώκει ο καλλιτέχνης: τι απομένει να είναι η
πραγματικότητα; – Sabina Ulubeanu, επιμελήτρια