Τίτλος: Υποκρισία
Καλλιτέχνης: Viktoria Petyova Ilinova
Χώρα: Βουλγαρία
Η Viktoria Petyova Ilinova απέκτησε το πτυχίο Bachelor of Arts στην Ακαδημία
Μουσικής, Χορού και Εικαστικών Τεχνών “Prof. Asen Diamandiev” στο Plovdiv και στη
συνέχεια συνέχισε τις σπουδές της ολοκληρώνοντας το πρόγραμμα Master of Arts στο
ίδιο πανεπιστήμιο.
Το όραμα του καλλιτέχνη:
Η τέχνη αποτελεί αναλλοίωτο μέρος της ζωής των ανθρώπων. Είναι η “μηχανή” και η
“τροφή” της ψυχής μας. Αιωρείται παντού γύρω μας και αν είστε αρκετά ευαίσθητοι –
δεν μπορείτε να τη χάσετε.
Όπως στον κινηματογράφο και το θέατρο, παίζονται ορισμένοι ρόλοι, έτσι και στην
πραγματική ζωή, ανάλογα με το περιβάλλον μας, μπαίνουμε σε διαφορετικούς ρόλους,
επιβαρυμένοι από τη ζωή και τα τραύματα και αποξενωμένοι από την ουσία μας.
Ο πίνακας απεικονίζει μια φιγούρα, αποπροσωποποιημένη και βυθισμένη στη σκοτεινή
γκάμα των ψυχρών χρωμάτων, όπως το μπλε και το μωβ, που περιβάλλεται από
πολυάριθμες μάσκες, τις οποίες το άτομο έχτισε με δεδομένες εικόνες, αποκρύπτοντας
την ουσία του, χρησιμοποιώντας τες ως εργαλείο – προκειμένου να προσαρμοστεί στο
περιβάλλον, ανάλογα με τη στιγμή και τις περιρρέουσες καταστάσεις. Γίνονται
αναλλοίωτο μέρος της φιγούρας και αντίστοιχα βυθίζονται στην ίδια γκάμα χρωμάτων.
Η ντουλάπα, από όπου βγαίνουν οι μάσκες, αντιπροσωπεύει τις οικιακές συνθήκες,
όπου το άτομο είναι μόνο του, μόνο με τον εαυτό του – επιλέγοντας ποιον ρόλο θα
παίξει στη συνέχεια, δημιουργώντας μια διαφορετική πραγματικότητα, σε σύγκρουση
με αυτό που πραγματικά είναι το άτομο και αυτό που πραγματικά θέλει να είναι,
προκειμένου να προστατεύσει τον εαυτό του από την ευπάθεια.
Το νόημα των πολλών μασκών είναι ότι αφού παίζεις τόσους πολλούς ρόλους είναι
δύσκολο να βρεις και να αναγνωρίσεις το δικό σου πραγματικό πρόσωπο.
Για να συντηρήσω το χρώμα και να παρατείνω τη διάρκεια ζωής του πίνακα, εφάρμοσα
ένα τελικό βερνίκι πάνω σε μια ματ βάση για λαδομπογιές. Το βερνίκι που
χρησιμοποίησα ονομάζεται “Artists’ Matt Varnish” (Ματ βερνίκι καλλιτεχνών), το οποίο
είναι επιπλέον των υλικών που χρησιμοποίησα.
Κείμενο επιμέλειας:
Σε αυτό το έργο, ο καλλιτέχνης προβληματίζεται για την επικίνδυνα υπνωτική φύση
της κινηματογραφικής παραγωγής. Η αφήγηση ιστοριών στην οθόνη προσκαλεί το
κοινό να φανταστεί τον εαυτό του σε έναν άλλο κόσμο και στη δύσκολη θέση ενός
άλλου ατόμου. Ζητά επίσης από τον θεατή να αναλογιστεί τα ανεξερεύνητα βάθη της
δικής του προσωπικότητας. “Θα μπορούσα να διασχίσω μια έρημο για να ξανασμίξω με
την αγαπημένη μου; Θα μπορούσα να πω ψέματα με εφευρετικότητα προκειμένου να
περάσω τον κίνδυνο απαρατήρητος από τους εχθρούς μου; Θα μπορούσα να
αφοσιωθώ στους στόχους μου με αφοσίωση και να υπερβώ όλες τις δυσκολίες που
απειλούν να με καταβάλουν;”
Μια τέτοια ενδοσκόπηση μπορεί να γίνει με ασφάλεια μέσα στην έκσταση που
προκαλεί η ασημένια οθόνη, αλλά το έργο αυτό προειδοποιεί για τους ναρκισσιστικούς
πειρασμούς της. Σε αυτό το έργο, η ανδρόγυνη ανθρώπινη φιγούρα βρίσκεται σε ένα
ζοφερό και χωρίς χαρακτηριστικά σκηνικό που δεν έχει χαρακτηριστικά ή ζεστασιά. Η
ζεστασιά εκπέμπεται μόνο από τη βαλίτσα που περιέχει όλες τις μάσκες ή τις
προσωπικότητες που μπορεί να δοκιμάσει το άτομο. Συναντάμε αυτή τη φιγούρα
έχοντας ήδη πετάξει μια σειρά από μάσκες )μερικές από τις οποίες πέφτουν σε
ζευγάρια για να απηχούν τις τραγικές/κωμικές μάσκες του κλασικού δράματος.
Παρόλο που υπάρχουν κι άλλες μάσκες που δεν έχουν ακόμη δοκιμαστεί, η
απερίσκεπτη στάση της φιγούρας δεν αφήνει πολλές ελπίδες ότι θα βρει την ευτυχία ή
έστω την πρόσκαιρη ευχαρίστηση σε κάποια από αυτές. Το έργο αυτό δεν προσφέρει
μια λύση, αλλά μόνο μια προειδοποίηση ότι η δοκιμασία των μασκών, όσο σαγηνευτική
και αν είναι, δεν θα φέρει την εκπλήρωση. – Mary Kate O’Flanagan, επιμελήτρια