Μόλις τελείωσα το κολέγιο προσπαθούσα να στρογγυλοποιήσω τα κέρδη μου κάνοντας μια
εμφάνιση. Το 1971 ήμουν 25 ετών όταν ο σκηνοθέτης Iulian Mihu γύρισε στο Casa de Filme 1
την ταινία “Felix and Otilia”, ένα σενάριο βασισμένο στο διάσημο μυθιστόρημα του George
Călinescu “Otilia’s Enygma”. Σε μια από τις σκηνές, όπου οι χαρακτήρες συνομιλούν πάνω από
ένα φλιτζάνι καφέ, ο σκηνοθέτης ήταν πολύ δυσαρεστημένος με τα ζαχαροδοχεία που είχε στη
διάθεσή του ο σκηνογράφος, επειδή δεν ταίριαζαν χρωματικά με το τραπεζομάντιλο. Πήρα
θάρρος και τόλμησα να της πω ότι είχα ακριβώς το αντικείμενο που χρειαζόταν. Ήταν ένα
ασημένιο πορσελάνινο ζαχαροπλαστείο Waldershof Bavaria με επικάλυψη από ασήμι,
κατασκευασμένο στα τέλη της δεκαετίας του 1920, το οποίο έλαβα ως δώρο από τη γειτόνισσά
μου Frau Grette. Η Frau Grette είχε έρθει με τον σύζυγό της, μέλος της γερμανικής στρατιωτικής
αποστολής στη Ρουμανία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν το 1944 η
Ρουμανία στράφηκε εναντίον της Γερμανίας, ο σύζυγός της σκοτώθηκε και δεν μπορούσε να
επιστρέψει στη Γερμανία. Έμεινε στη Ρουμανία, στο Curtea de Arges, από όπου κατάγομαι, και
έγινε δασκάλα Γερμανικών. Παντρεύτηκε άλλες δύο φορές, ο τελευταίος σύζυγός της ήταν
πρώην πολιτικός κρατούμενος.
Κείμενο επιμέλειας:
Περνώντας στο Sugar Bowl, ήταν συγκινητικό για μένα να το αναγνωρίσω από την ταινία Felix
και Otilia, βασισμένη στο μυθιστόρημα “Η Ένυγμη της Otilia” του George Călinescu, που
μελετήσαμε ως υποχρεωτικό μυθιστόρημα στο πρόγραμμα σπουδών του λυκείου. Το
αντικείμενο περιέχει από μόνο του ένα τεράστιο μέρος της ιστορίας, η παρουσία του στο πλατό
προσθέτει ένα νέο στρώμα σε αυτό το παλίμψηστο των αναμνήσεων. Όπως και στο κασέ της
κάμερας του Cristian Nemescu, θα πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για τη νεότερη γενιά να
αναζητήσει την ταινία και να ανοίξει ένα παράθυρο προς την κατανόηση της εξέλιξης της
ρουμανικής κινηματογραφίας – Sabina Ulubeanu, επιμελήτρια.