Σετ μακιγιάζ

Πριν από είκοσι χρόνια, μέσα από μια σειρά υπέροχα τυχερών γεγονότων, βρέθηκα για πρώτη
φορά σε κινηματογραφικό πλατό. Από παιδί έπαιζα με τα πινέλα, πρώτα σε χαρτί, μετά στο
πρόσωπο της γιαγιάς μου, στο δικό μου και σε κούκλες. Θυμάμαι ότι δεν καταλάβαινα πολλά,
αλλά όλα με γοήτευαν: οι ενήλικες (ήμουν 16 ετών), οι ηθοποιοί, το συνεργείο, οι τοποθεσίες,
αλλά κυρίως εκείνος ο μεταλλικός ναός. Κάθε φορά που άνοιγε, αποκαλύπτοντας όλα τα
θαύματά του, έμενα άφωνη. Μια μέρα, επειδή τα γυρίσματα επεκτείνονταν μέχρι αργά, έπρεπε
να αποφασίσουμε αν θα διανυκτερεύαμε στο πλατό. Η μακιγιέζ που βοηθούσα επέλεξε να πάει
σπίτι της, επιτρέποντάς μου να κάνω κάτι που δεν θα έκανα ποτέ υπό άλλες συνθήκες: να
ανοίξω και να ψάξω το σετ μακιγιάζ. Περίμενα λίγο για να βεβαιωθώ ότι είχε πράγματι φύγει,
και τότε άρχισε η τρέλα: κραγιόν, μολύβια, σκιές ματιών, ένα προς ένα, κάθε αντικείμενο του
κιτ εξετάστηκε, θαυμάστηκε, λατρεύτηκε! Ήταν παράδεισος! Αυτό το σετ ήταν ο παράδεισος!
Την επόμενη μέρα, είχα μια λάμψη και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου μέχρι το τέλος. Και
τώρα, όταν ανοίγω εκείνο το σετ “κληρονομιάς”, εξακολουθώ να έχω το ίδιο χαμόγελο και την
ίδια γοητεία και, επιπλέον, αγάπη για αυτό το επάγγελμα, αγάπη για αυτόν τον μαγικό κόσμο
των ενηλίκων, των ηθοποιών και των ιστοριών!

Andreea Popescu, make up artist